Bóg nieokiełznany

Najwyższy czas podnieść głowę znad ekranu telefonu i przyjrzeć się temu, co nas ogranicza. Nie jesteśmy w centrum świata, a Bóg nie jest „poczciwym i dobrotliwym staruszkiem”. Tylko odkrywając prawdę o sobie w relacji z prawdziwym Bogiem możemy odzyskać wrażliwość na dobro i zacząć dostrzegać piękno. Przyszedł czas, by wyrwać się z religijnej strefy komfortu! Jesteś na to gotowy?

Wszystko zaczęło się od niespokojnego spojrzenia na morze – notował stojący na półwyspie Athos Johannes Hartl. „Całymi dniami, pogrążeni w modlitwie, wędrowaliśmy w ciszy. Dziś mieliśmy wyjeżdżać”. Dlaczego to zdanie jest kluczowe? Bo wszystko, co Hartl pisze, ma źródło w tym modlitewnym wędrowaniu. W ciszy, uwielbieniu, zachwycie, adoracji. Na szczęście Niemiec nie zna popularnej nad Wisłą piosenki: „Panie Jezu, nie oddamy Cię nikomu”, ale dzieli się z innymi owocami spotkań z Najwyższym.

Marcin Jakimowicz „Gość Niedzielny”

Książka Bóg nieokiełznany dobrze znanego w Polsce niemieckiego ewangelizatora Johannesa Hartla stawia nas na nowo przed tą tajemnicą. Tak przedstawiona Prawda o Bogu jest wymagająca. Mało przypomina zaproszenie do wykupienia ubezpieczeniowej polisy przed wakacyjnymi atrakcjami. O wiele bardziej przywodzi na myśl wyruszenie na wędrówkę okrętem Kolumba: kto wie, jak się to wszystko skończy… Pewne jest tylko jedno: kto nie waży się na ryzyko życiowej wyprawy z Bogiem, ten już pożegnał się ze wszystkim, co naprawdę w życiu fascynujące i ekscytujące. Autor zaprasza nas do wejścia w to, co w życiu najcenniejsze: dołączyć do załogi, której kapitanem jest Ktoś Inny; popłynąć do celu, który On zna; zaufać Temu, „który mocą działającą w nas może uczynić nieskończenie więcej, niż prosimy czy rozumiemy” (Ef 3, 20).

bp Andrzej Siemieniewski

Johannes Hartl jak zawsze, z właściwym sobie literackim kunsztem, przybliża nam naturę Boga, ukrytą w prostocie tego, co nas otacza. Książka mnie zachwyciła. Podczas lektury co chwilę zastanawiałem się, czy czytam tekst, czy wpatruję się w malowany przede mną obraz. A i tak, między słowami, mówiła do mnie dużo, dużo więcej.

Karol Sobczyk, lider wspólnoty Głos na Pustyni